Żyjemy dłużej. To jedno z największych osiągnięć naszej cywilizacji. Ale za tym triumfem kryje się ciche, narastające wyzwanie, z którym mierzy się cała Europa, a Polska w szczególności. Społeczeństwo się starzeje, a my, jako dzieci i wnuki, stajemy przed pytaniem: jak zapewnić naszym bliskim bezpieczeństwo, godność i radość życia w jesieni ich lat?

Dane są bezlitosne i zmuszają do refleksji. To nie są abstrakcyjne liczby – to przyszłość naszych rodziców, dziadków, a w końcu także nas samych...

Dzisiejszy rynek oferuje wiele rozwiązań dla seniorów. Problem w tym, że są one rozproszone, skomplikowane i często stygmatyzujące.

Fragmentaryczna Rzeczywistość: Plątanina Kabli i Aplikacji

Wyobraźmy sobie typową próbę "utechnologicznienia" domu seniora. Kupujemy smartfon, który okazuje się zbyt skomplikowany. Instalujemy kamerę do monitoringu, która narusza poczucie prywatności. Dajemy opaskę z przyciskiem SOS, której senior zapomina nosić, bo czuje się z nią jak pacjent. Każde z tych urządzeń ma inną aplikację, inną ładowarkę i rozwiązuje tylko jeden, mały wycinek problemu.

Efekt? Frustracja, chaos i stos nieużywanych gadżetów. A fundamentalne problemy – samotność, potrzeba kontaktu i dyskretnego monitorowania – pozostają nierozwiązane.

To dzieje się w ułamku sekundy. Chwila nieuwagi, poślizgnięcie się na dywaniku, zachwianie równowagi przy wstawaniu z łóżka. Dla osoby młodej to siniak i chwila wstydu. Dla seniora – to może być początek końca jego samodzielności.

Upadki osób starszych to jeden z najpoważniejszych i jednocześnie najbardziej niedocenianych problemów zdrowia publicznego. To cicha epidemia, która dzieje się za zamkniętymi drzwiami, a jej konsekwencje – zarówno fizyczne, psychiczne, jak i finansowe – są druzgocące dla całych rodzin.